Veilig aangekomen in Beijing

05 Maart

Na een vlucht van bijna 9 uur ben ik aangekomen in Beijing, Dengchong district. Het was een lange zit, met mensen voor, achter en naast me die de hele nacht niet stil konden zitten, opstonden en liepen te kletsen. Na twee nachten nauwelijks te hebben kunnen slapen, voel ik me wat loom, maar ik ga proberen meteen in het dagritme van China te komen, zodat ik niet met een enorme jetlag zit opgescheept straks. Daarom schrijf ik dit blogje, en lig ik niet te slapen op mijn harde matras.

Met de douane heb ik zelf geen enkel probleem gehad, maar het was al chaos voordat ik de aankomsthal kon binnen lopen. Bij de paspoortcontrole stond een ambtenaar tegen alle buitenlanders te schreeuwen die in de verkeerde rij gingen staan, boos zwaaiend met zijn beide armen. Toen ik vervolgens aankwam in bij de bagagebanden, duurde het niet lang voordat twee mannen elkaar in de haren vlogen en er een enorm vuistgevecht ontstond, welke pas na enkele minuten kon worden opgebroken. Hoera voor eerste indrukken, niet?
Hier in Beijing zal ik de komende dagen bij Monique samen met haar kat Jiaozi (Dumpling) verblijven, voordat ik op de trein stap richting mijn (nu nog onbekende) eindbestemming. Waarschijnlijk heb ik morgen een vrije dag, zodat ik wat dingen kan gaan bekijken; zaterdag heb ik een afspraak met Rebecca om te kijken waar ik gestationeerd word; zondag stap ik dan op de trein. Even een paar daagjes rustig aan doen voordat het echt werk begin!

06 Maart

Vandaag even een vrije dag gehad. Na goed uitgeslapen te hebben, trok ik rond 11 uur de stad in. Op dit moment is er een partijtop aan de gang, waardoor er enorm veel politie op de been is. Het gevolg was dan ook dat Tian’anmen Plein vreselijk moeilijk te bereiken was. Na een half uur gepuzzel stond ik eindelijk op het plein, wat vol stond met officieren en beveiligingsambtenaren. Het is een indrukwekkend gezicht vanwege de grootte van het plein en de geschiedenis ervan... maar veel is er niet te zien. Pas wanneer je bij de Tian’anmen poort komt (welke niet aan het plein ligt maar voor de Verboden Stad), krijg je de bekende plaatjes van Mao en wapperende rode vlaggen.

En nu we het hebben over de Verboden Stad en enorm... Jeetjemina, wat is dat ding gigantisch. Niet persé veel te bezoeken (veel gebouwen zijn gesloten voor het publiek en wat open is zijn vooral grote hallen), maar om van het ene plein naar het andere te komen was een hele taak. In de hallen staan imperiale schatten opgesteld, maar met al hun jade en goud verbleken ze gewoon bij de schaal van het complex erom heen. De meeste hallen zijn goed onderhouden, maar het is lastig ze goed op de foto te krijgen. Als je vanaf de ene hal de ander in het vizier hebt, verbleken de kleuren door de lucht en het licht. Het is niet zozeer smog (ik heb prachtig weer tot nu toe; zonnig en lekkere temperatuur), maar een lichte hei-igheid die over de stad ligt. Al met al een paar uur goed kunnen rondkijken en wat sfeer kunnen proeven. Het zou ook zonde zijn Beijing te moeten verlaten zonder iets van haar cultuur meegekregen te hebben, niet?

07 Maart

Vandaag ben ik bij Rebecca langs geweest voor mijn ‘solicitatie’; we hebben een introductievideo opgenomen en een demonstratieles, welke naar de school die interesse heeft wordt gestuurd. Als zij dit goed vinden, ben ik aangenomen en mag ik woensdag op de trein; anders moet ik nog even wachten op een ander aanbod en dat kan wel een week of twee duren. De school waar ik nu mee in onderhandeling ben, ligt in Cháng dé, in de Hunan provincie in midden/zuid China. Chángdé is een relatief ‘kleine’ stad van 6 miljioen inwoners en de regio is meer bekend van zijn natuurschoon (welke ook op de UNESCO lijst staat), dan om zijn culturele sporen. Het is in elk geval een flink eindje buiten Beijing.

Als alles goed loopt, vertrek ik over een paar dagen dus uit de hoofdstad. Deze maandag ga ik waarschijnlijk samen met Monique een wandeling maken door de oude hutongs (huizenblokken) van de stad, de dinsdag moet ik misschien alvast een treinkaartje kopen (net als een vliegticket, heeft je kaartje voor de trein een vaste datum, tijd en stoel; je kan niet zomaar elke trein nemen die je wilt). Wat ik morgen ga doen, weet ik nog niet. Als ik nergens heen hoef, misschien nog wat sightseeing. Ik zit in het oude centrum en met de metro ben je zo van de ene kant van de stad naar de ander (en het kost ook nog eens geen drol). Dat zien we morgen dus wel!

19 Maart

Een week geleden ben ik aangekomen in Chángdé, Hunan Province, waar ik het komende jaar zal gaan doorbrengen. Chángdé is een ‘kleine’ stad met ‘slechts’ 6 millioen inwoners. In de winter is het hier frisjes, maar in de zomer schijnt het erg warm en vochtig te worden, dus daar kan ik me alvast mentaal op voor gaan bereiden. Hier zal ik gaan werken in het Sunrise English Training Center.
Deze eerste week is erg slopend geweest, simpelweg vanwege alles dat nog geregeld moest worden, meteen al gedaan moest worden, moest worden opgestart, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de bijkomende culture shock... Die culture shock valt op het moment nog mee maar zal nog wel moeten komen, want ik heb simpelweg nog niet genoeg tijd gehad om even stil te zitten en te bedenken wat me nu toch allemaal overkomt.
De focus deze eerste week lag vooral op het regelen van de juiste papieren (welke ik op het moment dat ik dit typ nog steeds niet heb). De afgelopen week ben ik van de ene officiële instantie naar de andere gesleept. Het gemeentehuis voor mijn tijdelijke verzoek van inwoning, naar het ziekenhuis in Chángshà om mijn medische keuring te ondergaan, naar het Foreign Affairs Bureau... En als toetje moet ik over een paar dagen China gaan verlaten. Dat lees je goed: ik moet naar Hong Kong om daar mijn werkvergunning aan te vragen. Dat is namelijk iets wat je als buitenlander alleen in het buitenland kan doen. Gelukkig geldt Hong Kong als buitenland voor de Volksrepubliek China, maar ik zou liegen als ik zei dat ik niet nerveus ben over of alles wel goed komt. Om daar straks in mijn eentje in Hong Kong in de Chinese ambassade te staan met een tiental documenten die ik niet kan lezen, en dan hopen dat alles goed komt. Als ze lastig gaan doen, zal ik niet weten wat ik moet doen, want de bureaucratie is enorm ingewikkeld. Mocht dat niet lukken, is de enige andere optie dat ik terug moet vliegen naar Nederland, daar mijn werkvisum aan te vragen, en dan terug te vliegen naar China. Dat is natuurlijk iets wat we koste wat het kost willen voorkomen, dus fingers crossed dat alles goed komt in Hong Kong.
Ondertussen ben ik al wel begonnen met lesgeven, ook al zou ik dat eigenlijk niet mogen. Miranda (het hoofd van de school) heeft me al meerdere malen op het hart gedrukt hoe ik overal net tussen in zit en dat ik moet oppassen met wat ik zeg. Tegen mijn collegas moet ik zeggen dat alles goed is en ik mag werken, maar tegen mensen buiten het centrum moet ik vertellen dat ik vrijwilligerswerk doe en niet betaald krijg. De andere buitenlandse docente Jingkee (uit de Filipijnen) had deze problematiek niet en begon pas met werken toen haar papieren rond waren, maar ik denk de reden wel te weten dat het anders gaat bij mij: mijn uiterlijk.
Laten we reëel zijn: ik pas er qua uiterlijk gewoon niet tussen. Ik ben lang, bleek en blond. Alles schreeuwt ‘westerling’. De meeste mensen zijn gelukkig niet onaardig, maar er wordt wel flink gestaard. Oudere mensen volgen me rustig de hele straat lang met hun ogen. Kinderen zijn minder subtiel en ik heb al vele maal ‘wow’ gesputterd gehoord terwijl ik langs loop. De volwassenen (18-50) lijkt het veel minder te doen, maar de assistent Frank vertelde me gisteren dat ze het gewoon beter verbergen. Hij zei dat ook zij, en dan vooral de mannen, me nakeken al was het maar omdat ik er zo anders uitzie. Maar, zoals ik al zei, echt lastig gevallen word ik niet. De enkeling die het aandurft me aan te spreken (altijd in Chinees) zijn erg aardig en vooral geïnteresseerd in waar ik werk en waar ik vandaag kom. Communicatie gaat nog erg moeilijk, maar hopelijk als ik straks een paar echte vrije dagen heb, kan ik eens goed ervoor gaan zitten en een paar zinnen Chinees onder de knie krijgen.
Het is trouwens niet alleen de mensen op straat die me anders behandelen omdat ik blank ben. De leiding van Sunrise Training Center doet het zeker ook. Sunrise is een school die zichzelf trots promoot bij ouders en kinderen met het feit dat ze buitenlanders in dienst hebben. Dan is het vervolgens niet vergezocht om te concluderen dat ik een beter reclamebord voor de school ben dan de Filipijnse Jingkee. Bij de eerste lessen die ik gaf werden de ouders in het klaslokaal gelaten om te zien van wie hun kind les zou krijgen; ik ben zelfs al als promotiemateriaal gebruikt (op mijn eerste vrije dag nota bene). Ik werd naar een lokale basisschool gesleept om de kinderen daar over te halen naar Sunrise te komen, want dan hadden ze de kans om van mij les te krijgen.
Helemaal eerlijk is dat niet, want Jingkee is degene die de jongere groepen heeft, en ik de oudere kinderen. Jingkee heeft ervaring op de kleuterschool, en mijn ervaringen op de universiteit zorgen ervoor dat er op basis van eerder werk/opleidingen er nu al een splitsing is tussen de niveaus die we onder onze hoede krijgen. Naast de oudere klassen (leeftijd 10-15), heb ik ook al drie prestige projecten toebedeeld gekregen.
Ten eerste leid ik de klas voor de TOEFL test. Dit is een test die kinderen moeten afleggen als ze in het buitenland willen gaan studeren. Ook al heb ik zelf nooit een TOEFL test moeten afleggen, mijn ervaring met academische teksten in het Engels zorgt ervoor dat ik de meest geschikte docent in het centrum ben om de studenten klaar te stomen voor de lastige teksten die ze zullen krijgen. De onderwerpen zijn vrij pittig (zeker voor 16 jarigen), maar de uitspraak en kennis van de andere docenten is niet voldoende om het te hebben over mitose of zware psychologische theoriën. Daarnaast ben ik persoonlijk van mening dat het de groep goed van pas zal komen veel met mijn licht Britse accent in aanraking te komen, waardoor ze niet alleen gewend raken aan dat neppe, superstrakke amerikaans dat op de cd gebruikt wordt.
Vervolgens leid ik de International Culture Club. Elke vrijdagavond voor twee uur verzamelt een groep studenten van alle leeftijden, welke ik moet gaan voorlichten over verschillende aspecten van cultuur. De onderwerpen die Miranda graag wil dat ik dit semester behandel zijn ‘keuken’ en de Bijbel. Beiden klinken erg interessant, maar ik ben toch wel erg benieuwd of ik 7 weken lang, elke week twee uur over eten kan praten. Ik ben niet genoeg een foodjunkie om dat met goed gevolg te volbrengen, ben ik bang. De Bijbel daarentegen kan ik weken over vol praten. Alleen moet ik dat boek wel geschikt maken voor alle leeftijden... wat makkelijker gezegd dan gedaan is met een boek waarin God zonder moeite de hele mensheid uitroeid wanneer het hem uitkomt...
Tenslotte ben ik de begeleider van de CCTV groep. Dit is een groep die ik moet klaarstomen voor een tv show op China’s grootste zender; de CCTV. Elk jaar houdt de zender een talentenjacht genaamd ‘Star of Outlook’, waar naar de beheersing van de Engelse taal gekeken wordt door een jury en vervolgens vijf scholen uit Amerika, Verenigd Koninkrijk, Australië en Canada de student een plaats in hun instelling kunnen aanbieden. De voorrondes van 2016 beginnen over 13 maanden en mijn studenten moeten tegen die tijd klaar zijn. De termijn die voor de training staat geeft me wel twijfels: mijn contract loopt af begin februari (einde schooljaar), maar de voorrondes zijn pas eind april. Wie het ook is die mijn plaats over zou moeten gaan nemen, ik hoop dat ze hem/haar beter inwerken dan mij (als in; uberhaupt iets inwerken in plaats van gewoon het ze zelf laten uitzoeken zoals bij mij), want ik zou het doodzonde vinden als een jaar aan psychologische training voor zelfvertrouwen, keiharde uitspraakoefeningen en uren van houding en glimlach stimulatie ongedaan gemaakt wordt door iemand die in een maand tijd de kandidaten moet leren kennen, vertrouwensband opbouwen en moet ondersteunen in dat heftige proces. De jongste is slechts 7 jaar oud, de oudste 9; dit is niet niks voor hun, net als dat het niet niks voor mij is.
Als ik volkomen eerlijk ben, is dit project misschien wederom het gevolg van mijn uiterlijk en nationaliteit. Op de eerste bijeenkomst moesten de studenten worden ingelicht dat ze mee zouden gaan doen aan de show. Ze waren allemaal enorm verbaasd, maar opvallender was dat sommigen de show niet eens kenden. Ikzelf kreeg de mededeling dat ik de groep zou gaan leiden zo’n 2 uur eerder. Wat waarschijnlijk gebeurd is, is dat Miranda al wel het idee had, maar het af liet hangen van welke docenten ze kon regelen voor dit jaar of ze vond dat het project door kon gaan. Jingkee was nooit benaderd voor de begeleiding, ook al is zij al twee weken langer aan het werk. Dat zijn twee weken meer die in het project gestoken hadden kunnen worden. Waarom Jingkee niet, en ik wel? Miranda wist pas twee dagen voordat ik aankwam in Chángdé hoe ik eruit zag, en wist pas hoe mijn Engels was de dag dat ze me bij het vliegveld oppikte. Het is dus niet zo dat ze wist dat ik specifiek naar haar school zou komen. Toch startte ze het project niet toen ze haar eerste buitenlandse docent aannam. Ik vind het moeilijk te geloven dat ze het deed alleen omdat mijn Engels beter is, wat slechts gedeeltelijk klopt. Het is waar dat ik ook academisch Engels beheers, maar voor kinderen van 7 jaar is Jingkee haar Engels net zo goed (misschien wel beter) dan mijn. Er heeft meer achter gezeten. Ik weet dat het hier in China nog altijd op deze manier gaat... dat prestige, respect, waardering en connecties vaak meer betekenen dan opleiding en kwaliteit... Maar als Nederlander vind ik het moeilijk zo voorgetrokken te worden, terwijl ik niks aan ervaring en kennis heb die de andere docenten wel hebben. Het is discriminatie, het is racisme. En ook al pakt het goed uit voor mij, dat maakt het niet makkelijker te accepteren dat iets wat wij in Nederland als zo fout en onacceptabel zien, hier in China en zeker in de school de norm van elke dag lijkt te zijn.

Goed, maar genoeg deprimerende gedachten. Ik zal dit stuk afsluiten met wat feiten over de Chinese samenleving/dagelijks leven waar ik soms op de harde manier achter gekomen ben:
Wist je dat...
...alle wasmachines hier enkel met koud water wassen?
...alle douchekoppen horizontaal aan de muur gemonteerd worden, waardoor na elke douche de gehele badkamer zeiknat is?
...sommige supermarketen zoveel medewerkers in dienst hebben dat er iemand met elke klant meeloopt door de hele winkel en je met alles helpt een beter product te kiezen?
...je in supermarkten levende kikkers kan kopen, om mee te koken?
...in oudere gebouwen huizen er geen eigen badkamer is? Er zijn openbare washokken en toiletten die door de overheid schoon gehouden worden.
...in Beijing afval bij wooncomplexen elk uur wordt opgehaald?
...het verkeer een chaos is? Auto’s (en vooral taxi’s) stoppen niet voor stoplichten, er wordt aan alle kanten ingehaald en kleine straatjes die wij aanmerken voor éénrichtingsverkeer worden gewoon gebruikt door verkeer van beide kanten.
...Chinese verkeersgebruikers erg koppig en egoistisch zijn? Iedereen moet aan de kant. Het is niet ongewoon dat twee auto’s uit tegenovergestelde richting ontmoeten en één moet wijken, en beide chauffeurs weigeren dit te doen, waardoor de straat 15 minuten afgesloten is.
...het vertellen van je leeftijd (vooral als vrouw) als iets heel schandaligs wordt gezien?
...het redelijk normaal is om in een soort pyjamapak over straat te lopen om even boodschappen te gaan doen?
...vrouwen in China met 55 jaar mogen pensioeneren? De overheid probeert het op te hogen naar 60 jaar, maar dit heeft tot veel protesten geleid. Mannen moeten iets langer werken, tot 57 jaar.
...je overal Snickers kan kopen, maar andere soorten zoals Mars en Bounty nergens te vinden zijn?
...Nieuwjaarsversieringen het hele jaar blijven hangen, omdat dit geluk brengt?

Dat was het dan wel weer voor vandaag. Op het moment is het lastig voor me om contact te hebben met mensen: mijn telefoon doet het niet (waarom niet, geen idee...) en internet kan ik niet afsluiten totdat ik een verblijfsvergunning heb. Dus, heb geduld met me! Ik zal proberen wat vaker wat van me te laten horen wanneer ik de kans daartoe krijg!

Groetjes!!!